kleine inleiding over wie ik ben

Hallo, 

Ik ben Manou 33 jaar, gescheiden, en heb een zoon van 5 jaar.(die momenteel niet bij me woont) daarover later meer.

Dit is mijn intro.

Nou ik ben dus Manou iemand die veel humor heeft, en van gezelligheid houd.

Rafael

Ben sinds 2008 gescheiden en woon samen met mijn zoontje van 4 jaar
Rafael geboren om 9 juli 2007. Verder ben ik nog helemaal single en dat bevalt me prima.
Rafael gaat ieder weekend lekker naar zijn vader toe waar ik een heel goed contact mee heb (en daar zijn we beide zeer trots op)

Ik heb bijna 15 jaar een relatie gehad met de vader van Rafael, natuurlijk met ups en downs maar kijk nog altijd met veel plezier terug aan de tijd met hem.

14 Februari 2003 zijn we getrouwd was een geweldige dag (daar denk ik nog vaak aan terug)
8 april 2003 is plotseling de vader van Michel (mijn ex) overleden op 51 jarige leeftijd, Michel was op dat moment in Polen op oefening (hij is namelijk militair) dat was mijn eerste echte heftige gebeurtenis in mijn leven.
Ook dat zal ik nooit meer vergeten, moet nog dagelijks aan hem terug denken want het was een soort 2e vader voor me, zo'n lieve man. De week na het overlijden heb ik Michel zoveel mogelijk proberen te steunen met zijn verdriet, ik had op dat moment medicijnen en dat onderdrukte toen eigenlijk bijna alles, ik had wel verdriet en pijn maar kwam er niet uit op dat moment.

Michel en ik hadden het er vaker over gehad dat we kinderen wilde, maar ik zou eerst moeten stoppen met de medicijnen die ik had, (anti-depressieve). Oktober 2003 ben ik van de ene op de andere dag gestopt met die troep, ben 3 weken door een hel gegaan dat wel maar ik was er wel vanaf, en was trots op mezelf dat IK dat helemaal alleen gedaan had.

Oktober 2005 hebben Michel en ik ons een huisje gekocht want we woonde op een flat en daar wilde we absoluut geen kinderen. Nou we hadden alles in orde en alles wat we wilde huisje, hondje, tuintje en dan nu het kindje nog.
Op mijn verjaardag 2006 ben ik gestopt met de pil, en we gingen ervan uit dat het zeker een jaar duurde voordat we dan zwanger waren.
Maar November 2006 was het dan zover we waren zwanger helemaal blij waren we.

2 Januari 2007 kwam Michel thuis met een slechte mededeling hij zou naar Afghanistan uitgezonden worden en hij kon kiezen wanneer Februari of in September. Aangezien ik in Augustus zou bevallen hebben we samen besloten dat hij in Februari voor 4 maanden zou gaan dan zou hij in Augustus weer terug zijn en bij de bevalling kunnen zijn, en de zwangerschap liep allemaal voorspoedig dus was er geen reden dat hij thuis zou moeten blijven.
Wel hebben we voor dat hij weg ging de kinderkamer helemaal in orde gemaakt zodat we de laatste maand nog samen konden genieten van de zwangerschap.

2 april 2007 kreeg ik de 20 weken echo dus we konden zien wat het zou worden en ik wilde zo graag een jongetje en ja het was een jongetje Michel s'avonds gebeld dat het een jongen werd naam hadden we ook al hij zou Rafael gaan heten.

Woensdag, 28 Mei 2007 moest ik op controle bij de verloskundige, en zij vertelde mij dat ze direct de gynaecoloog ging bellen omdat ze het vermoeden had dat hij wel erg klein was voor de aantal weken die ik zwanger was (28 weken was ik toen).
S'middags zat ik dus op het ziekenhuis met mijn moeder bij de gynaecoloog, en ja daar werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid. Ik moest daar blijven want het ging niet goed met de kleine vent hij had het gewicht van een baby van 20 weken, en de kans dat hij de 30 weken levend zou halen was nihil. Ik had dus geen keuze. S'avonds heb ik Michel gebeld dat hij direct terug moest komen dat ik in het ziekenhuis lag en daar voorlopig moest blijven.

Donderdags kwam de gynaecoloog met nog een slechtere mededeling, ik zou vrijdag voor een second opinion naar AZM in Maastricht moeten, en ik moest er rekening mee houden dat ik daar moest blijven tot de kleine geboren werd.

Vrijdags ben ik daar heen gereden met mijn moeder (want Michel was nog onderweg naar Nederland) en ja daar kreeg ik nog een slechter bericht te horen, hij was niet alleen te klein maar ook waarschijnlijk heel zwaar gehandicapt, mocht hij het overleven. Moest inderdaad direct daar blijven maar dat heb ik weten te voorkomen omdat Michel zaterdags zou aankomen wilde ik niet dat hij ook nog eens 3 kwartier naar Maastricht ging rijden. Gelukkig lieten ze dat toe maar moest wel direct na het weekend naar Maastricht en daar blijven.

Michel kwam zaterdag's laat aan in het ziekenhuis, en daar vertelde ik het hele verhaal, en hij was er direct van overtuigd dat alles goed zou komen met hem. Alleen kon ik dat gevoel niet met hem delen ik dacht het negatieve ervan en was bang dat ik de kleine man zou moeten begraven na zijn geboorte.

Uit eindelijk moest ik dinsdags naar het ziekenhuis in Maastricht, waar ik moest blijven liggen totdat de kleine zich zou aankondigen. En dan duurt het lang a, niet weten wanneer hij geboren zou worden en b, niet weten hoe hij geboren wordt.
Michel kwam iedere dag om 4 uur naar me toe en bleef dan tot 8 uur, respect heb ik daarvoor want ik was echt niet de gezelligste. Ik had veel tijd om na te denken die tijd in het ziekenhuis, begrafenis had ik al helemaal gepland en opgeschreven op papier. De weken duurde heel lang iedere week een echo iedere dag een ctg-scan, en ik dacht maar mannetje alsjeblieft stop met vechten het heeft toch geen zin.

Inmiddels lag ik er dus al 4 weken mocht wel gewoon naar onder had gelukkig geen volledige bed rust, toen kwam de gynaecoloog om te vragen of ze wat voor me kon doen ik zeg ja ik zou graag naar huis willen al is het maar 1 dag, nou goed zei ze je mag zaterdag en zondagmorgen om 10 uur naar huis (mits alles goed is) en s'avonds om 8 uur weer terug, nou dat vond ik super dat heb ik 2 weken achter elkaar mogen doen. En toen kwam ik 8 juli zondags s'avonds terug in het ziekenhuis en ja hoor ik had harde buiken en de hartslag van de kleine viel weg. Ik werd met spoed de verloskamer op gebracht aan het infuus met vocht. Dus ik vraag aan een co assistente goh wordt hij dan nu gehaald? (wist namelijk dat het een keizersnede werd) Nou nee zegt ze dit kan nog wel weken zo duren, ja toen plofte ik. Ik zeg weken? Ik lig hier al 6 weken ben vandaag 34 weken dus vandaag of morgen wordt hij gehaald.
Gelukkig kwam s'morgens de gynaecoloog met het verlossende antwoord we gaan hem halen dadelijk. Ik met spoed Michel opgebeld dat hij moest komen want ik werd geopereerd.

10 uur werd ik naar de operatie kamer gebracht samen met Michel en om tien voor elf is ons mannetje geboren, ik heb hem niet gezien, hij werd direct in de folie gewikkeld en weg gebracht Michel is er wel direct bij gemogen, en heeft de navelstreng door mogen knippen.

de eerste foto

Rafael lag inmiddels in de couveuse en woog 1415gr en was 42cm en ik lag op de uitslaap kamer te wachten tot ik weer gevoel in mijn benen had.
Toen ik dat eenmaal had ben ik direct met mijn bed naar de neonatologie afdeling gebracht en daar lag mijn mannetje dan.
Of ja mijn mannetje? Zo voelde ik dat dus echt niet had 6 weken lang afstand van hem gedaan en nu was hij er en we moesten maar afwachten of hij het wel zou overleven.
Dokters vertelden ons ook dat we er als hij hier goed uitkwam rekening mee moesten houden dat hij 6 weken in Maastricht moest blijven, maar daar waren we zelf al vanuit gegaan omdat ik veel op internet rond had gezocht.

Ik mocht donderdags gelukkig naar huis en toen werd ons ook direct verteld dat Rafael vrijdags met de ambulance van Maastricht naar Roermond zou worden gebracht, er was geen indicatie dat hij nog langer daar moest blijven, het was eigenlijk alleen maar groeien en dat kon hij in Roermond ook.
We hadden hem dus dicht bij ons en we hoefde niet iedere dag naar Maastricht te rijden waren we heel blij mee Michel meer als ik want ik was nog steeds bang dat hij zou zeggen doei leuk jullie gekend te hebben maar trek het niet meer.

Maar onze kleine vechter deed dat dus niet, hij bleef tot de laatste week wel aan de hart bewaking maar deed het verder prima. 10 Augustus mochten we hem mee naar huis nemen, Michel helemaal blij alleen ik had er geen gevoel bij (erg genoeg achteraf)

Heeft 2 jaar geduurd voor ik echt een band met hem kreeg en trots op hem kon zijn en zeker wist dat hij me niet afgenomen zou worden.


December 2007 kwam ik op het internet iemand tegen waar ik hopeloos verliefd op werd een getrouwde man met kinderen.
Dat heeft bijna een jaar geduurd tot dat ik in augustus 2008 besloot om bij Michel weg te gaan, niet alleen voor mezelf maar ook voor Rafael, er waren toch onbewust spanningen tussen ons en Rafael merkte dat en het was of bij elkaar blijven voor Rafael of beide een nieuw leven beginnen en Rafael wel gelukkig maken.
Ik koos voor het laatste november 2008 ben ik samen met Rafael in Baexem gaan wonen, en daar ging het helemaal fout met mij.
De man waar ik verliefd op was stopte er in januari 2009 mee en koos voor zijn vrouw, Michel had inmiddels ook een nieuwe vriendin en ik zat daar maar alleen. In februari 2009 was ik zo gefrustreerd dat ik uit woede mijn hand tegen een muur aan heb geslagen toen Rafael boven lag te slapen, daarna (want ik had geen echte pijn) ben ik op de bank gaan liggen en uurtje in slaap gevallen. Maar toen ik werd wakker, zat er een ei op mijn hand, Rafael uit bed pakken kon niet meer want dat deed ook pijn, s'avonds moest ik naar een vriendin want daar zou ik koffie gaan drinken, ben ik ook heen gegaan tot dat zij mijn hand zag en mij direct naar de huisartsenpost stuurde, Rafael ging daar in bed want ik wist niet hoelang dat ging duren.

Daar zit je dan bij de hap, ga maar naar de eerste hulp mevrouw voor de zekerheid zal wel gekneusd zijn maar wil het toch even na laten kijken ziet er namelijk uit als een boxershand, ik zeg een wat? Ja een boxershand heeft u niemand geslagen? Nee heb mijn hand tegen mijn eetkamer tafel aangestoten die is van dik glas en de kleine wilde aan de koffie komen die daar opstond en ja dat ging dus fout.
Oke gaat u maar naar de EHBO voor foto's. Toen ik daar kwam kreeg ik tot 3 keer toe dezelfde vraag als bij de hap, en tot 3 keer toe heb ik hetzelfde geantwoord. Uitslag van de foto's waren er en ja ik had mijn middenhandsbeentje gebroken 6 weken gips. En ik was echt niet blij maar kon niks anders dan er aan toegeven dat ik zelf zo stom was geweest.

Inmiddels had ik mij op lexa ingeschreven want ik ben geen type om alleen te zijn, daar kreeg ik eind februari contact met een man 41 jaar en 2 kinderen van 16 en 18. Het was leuk en gezellig, maar ik raakte ook steeds erger depressief alleen zag ik dat zelf niet, deed niks meer lag alleen nog op de bank, verzorgde Rafael wel maar mezelf helemaal niet meer. Ik moest toen van mijn nicht en mijn moeder naar de dokter omdat ze me steeds verder achteruit zagen gaan maar ik had 10 jaar geleden ook gezworen dat ik nooit meer aan de medicijnen zou komen. Ik naar de dokter en die adviseerde me om met een lage dosis te beginnen 37,5 mg  dacht nou dat is nog te overzien en heb haar toen ook heel duidelijk gezegd hoger ga ik absoluut niet.

En ja het ging na een week al een heel stuk beter met mij, tot eind juli 2009 had het weer helemaal gehad en wilde weer alleen zijn heb mijn relatie verbroken en ging weer verder met mijn leven. Want het ging toch super met me ik had niemand nodig. Tot in oktober 2009 ik zelf naar de dokter ben gegaan met de woorden: ik heb hulp nodig want ik trek het niet en ben bang dat er gekke dingen gebeuren als ik nu niks doe. Dokter heeft direct een psychiater gebeld en binnen 2 uur zat ik daar. Ik kreeg dag therapie want opsluiting wilde ze niet omdat ze vond dat ik nog geen gevaar voor mezelf en de kleine was omdat ik zelf hulp had ingeroepen. Wel moest ik met mijn medicijnen omhoog naar 75mg nou oke dat is ook nog te overzien dacht ik. 2 weken nadat ik bij de psychiater was geweest vertelde ze me dat ik borderline dynamiek had, ik zeg ja? En dat houd in? Nou zegt ze dat betekend dat alleen in stress situatie dat bij jou naar buiten komt maar dat je zo heel normaal kunt functioneren. Maar er zijn trainingen voor zei ze dus als je wilt kan ik je daarvoor inschrijven, ik zeg nou mag ik eerst aan het idee wennen? Ja hoor natuurlijk als je er klaar voor bent hoor ik het wel.
Inmiddels had mijn vorige relatie ook weer contact met me opgenomen en daar vertelde ik tegen dat ik dus in therapie zat en dat ik ervoor ging, in die tijd moest ik ook mijn woning uit en ben toen bij hem en de kinderen gaan wonen.
Michel heeft de hele maand november Rafael gehad omdat ik dan een beetje rust kreeg ik ging 1 keer per week daarheen een uurtje en ging dan weer weg, vooral om het voor Rafael niet moeilijk te maken want ja hij was pas 2 en zou het niet snappen als ik iedere dag zou komen en weer weg zou gaan, en voor mij ook beter of ja beter ik had nog geen moeder gevoelens.

December 2009, heb ik Rafael weer bij me genomen en samen met mijn andere relatie gezellig kerst en jaarwisseling gevierd. Ik stond wel nog onder controle bij de psychiater. Februari 2010 merkte ik aan mezelf dat ik weer in mijn oude patroon aan het vallen was, wisselende stemmingen om niks. Heb toen met toestemming van de arts de medicatie verhoogd naar 150mg, plus een aanvraag bij het riagg voor een vers-training (Vaardigheidstraining Emotie Regulatie Stoornis) Kon wel wat langer duren eer ik werd opgeroepen daarvoor maar dan zat ik inmiddels wel al in de molen. De medicatie ging wel perfect met die 150mg en voelde me in ieder geval weer super.

Relatie ging goed kinderen deden het goed ik had alles geweldig leventje niks te klagen. November 2010 begon de VERS-training. Super groep eerste week wat onwennig, je weet niet wat je kan verwachten maar door de weken heen ging het geweldig, heftig dat wel maar heb er ontzettend veel aan gehad.

Maart 2011 ben ik geslaagd voor mijn verstraining en voor mijzelf heel veel veranderd, rustiger geworden maar ook meer gaan nadenken is het dit allemaal wel. Uiteindelijk heb ik in april mijn relatie verbroken, en ben met Rafael weer terug naar Roermond gaan wonen.

Rafael heeft hier zijn 4e verjaardag gevierd en ging in Augustus voor de eerste keer naar school pffff best eng voor mij maar het bevalt hem prima en gaat graag. Ik ben sinds Oktober voor 4 dagen aan het werk gegaan in de zorg, en bevalt me ook prima. Rafael gaat na school op ma,di en do naar de bso en woensdag en vrijdag ben ik er helemaal voor hem.

Begin Februari heb ik weer een terugslag gehad en ben weer met mijn medicatie omhoog gegaan zit nu op 225mg en daar moet ik voorlopig op blijven staan tot dat ik weer rust heb en zoals het er nu naar uitziet ben ik zelf niet van plan om nog minder te gaan slikken. Voel me goed natuurlijk heb ik mijn ups en downs maar verder gaat het zover prima.

Is een lange eerste blog geworden maar dan weten jullie wel hoe het allemaal een beetje gegaan is tot nu toe en vallen jullie niet zomaar in een verhaal.

Ga proberen iedere dag hier te schrijven over mijn dag en de gebeurtenissen

Veel lees plezier en tot blogs

Groetjes Manou